ည

တစ္ဘဝလံုး တိတ္ဆိတ္ခဲ႔တယ္ 

ရင္တစ္ခုလံုးေထြးမရအန္မရနဲ႔

အလကၤာေတြ စုန္းစုန္းခ်ဳပ္ခဲ႔မွေတာ႔

ေတာ္လဲသံအလူးလူးမွာ

အေမွာင္ကို ငံုကိုက္ရင္း

ယဇ္တဖြဲဖြဲေအာက္ အလင္းေပ်ာက္ခဲ႔ရေပါ႔ ။

မီးစာကုန္လို႔ ဆီခမ္းခဲ႔တာ မဟုတ္ပါဘူး

ဘဝအစကတည္းကိုက

ထြန္းညိွစရာပါမလာတာ ။

အက္ကြဲေနတဲ႔ အေမွာင္ေတြမွာ

ႀကယ္ေတြၿမင္တိုင္း စိတ္တေစၦကိုက္ခံရတာ

အရိုးထိေအာင္နာတယ္ ။

အရည္ရႊမ္းေနတဲ႔

အလင္းကိုေမာ႔ေသာက္ဖို႔

က်ိန္စာသင္႔ေနေသာ

ဝီရတရားတစ္စင္းဟာေလ

ဘယ္ေတာ႔မွ

ၿပန္ ရွင္ မ လာ ခဲ႔ ေတာ႔ ဘူး ။

ညီလင္းႏိူင္