ကဗ်ာဆရာ၏ တမ္းခ်င္း

ငါ႔ႀကမ္းၿပင္ထဲ ထိုးခြဲလိုက္တဲ႔ 

ေလာကဓံေတြဖုန္ဖုန္ထလို႔ 

ဘဝဦးကထဲက ေညွာ္နံ႔သင္းခဲ႔ၿပီ ။ 

ဒီလိႈင္းေအာက္မွာ စိတ္ကိုေသြးရင္း 

ငံ႔လင္႔ဖူးတဲ႔ သံေယာဇဥ္မွာ 

အလြမ္းေတြကိုေတာင္ မခုတ္ၿဖတ္နိုင္ခဲ႔ဘူး ။ 

လူရာမဝင္တဲ႔ နိစၥဓူဝညစာမွာ 

သိမ္ငယ္ၿခင္းစိတ္ကို ထြန္းညွိလို႔ 

ငါ႔ညေတြလည္း ယိုင္နဲ႔ခဲ႔ရၿပီ ။ 

ဘဝကခါးလြန္းတယ္ကြယ္ 

အာဠာယနဲ႔ ဥဒကတို႔လို 

သစၥာေလးပါးနဲ႔ ေတ႔လြဲလြဲရင္း 

ကိုယ္႔ကိုယ္ကို 

အႀကိမ္ႀကိမ္ မ်ိဳခ်ခဲ႔ၿပီးၿပီ ။ 

ပဋိပကၡစိတ္ရဲ႕ ဒဏ္ရာေတြထဲ 

ပၿခဳပ္ထဲက ေၿမြတစ္ေကာင္လို 

ရင္႔ေရာ္လာတာနဲ႔အမွ် 

အဆိပ္တံုးသလို 

အစြယ္လည္း တံုးခဲ႔ၿပီ ။ 

ရင္ဘတ္ေပၚ ၿဖတ္စီးဆင္းေနတဲ႔ဒုကၡ 

ငါ႔ကဗ်ာေတြကိုထြန္ယက္ရင္း 

ငါ႔ရင္အံုႀကီးလည္း မြာစာက်ဲလို႔ 

ဘဝဟာ မီးစာ ၿငိမ္းလုၿပီ ။ 

ေန႔သစ္ေတြ ငါ႔ကိုေပးလွည္႔ပါ 

ဘဝစာမ်က္နွာသစ္မွာ အေၿခခ်ရင္း 

ငါၿမတ္နိုးရတဲ႔ေလာကႀကီးကို 

တစ္ႀကိမ္ေလာက္ၿဖစ္ၿဖစ္ေတာ႔ 

ဣေၿႏၵရရ ၿပံဳးၿပေပးခဲ႔ခ်င္လို႔ပါ ။ 

ေလာကထဲက မထြက္ခါမီ 

တစ္ခုေတာ႔ေတာင္းဆိုခဲ႔ပါရေစ 

ငါ႔ကိုလူရာမသြင္းခ်င္ေနပါကြယ္ 

ငါ႔ကဗ်ာေတြကိုေတာ႔ 

တစ္ဆိတ္ေလာက္ 

ရွင္သန္ခြင္႔ ေပးႀကပါေတာ႔ ။ 

ညီလင္းႏိူင္