ညီလင္းနိူင္: ႀကယ္ေတြေႀကြေနတဲ႔ ေကာင္းကင္ ( ၂ )

ညီလင္းနိူင္

သတ္ကြင္းထဲက ညအကၡရာမ်ား

ႀကယ္ေတြေႀကြေနတဲ႔ ေကာင္းကင္ ( ၂ )



 
 
 
 
အခန္း ( ၃ )





ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ႏိူင္တဲ႔သူမရွိဘူး

ဒါေပမယ္႔

ေလာကဓံတရားကိုက

ေလွာင္အိမ္တစ္ခု ၿဖစ္ေနခဲ႔ၿပီးသား မဟုတ္လား။



အခ်ဳပ္ထဲမွာေနခဲ႔ရသမွ် ရက္ေတြဟာ သာမာန္ေန႔ေတြထက္ ပိုၿပီး အခ်ိန္ရွည္လ်ားေနသလိုပါပဲ။

အခ်ဳပ္ခန္းအေပၚေထာင္႔ရဲ႕ ေလဝင္ေလထြက္ အေပါက္ေလးထဲကို 
 
စီးဝင္ေနတဲ႔ ေနေရာင္အလင္းစေလးကို ေငးႀကည္႔ရင္း၊

ဘဝတစ္ခုရဲ႕ ၿဖစ္စဥ္မွာ ဒုကၡတရားေတြ ဘယ္ေလာက္ေစာင္႔ႀကိဳေနဦးမလဲဆိုၿပီး ေတြးေနမိတယ္။

မနက္အေစာပိုင္းမွာ လက္ဖက္ရည္ႀကမ္း အနည္းငယ္နဲ႔ ဘီစကြတ္ ၃ ခ်ပ္၊ ေန႔လည္စာနဲ႔ ညစာက ထမင္း။

ထမင္းက လက္တစ္ဆုပ္စာ သာသာေလး အရမ္းနည္းလြန္းေနေတာ႔ ဘယ္သူမွ မဝႀကဘူး။

ဘယ္လိုမွကို မ်ိဳမက်ေလာက္တဲ႔ တစ္နပ္စာဆိုေပမယ္႔ အၿမဲလို ဆာေလာင္ေနတာေတာ႔ 
 
ထူးဆန္းလြန္းတယ္။

ဗိုက္ဆာတိုင္း အိမ္သာအခန္းက်ဥ္းေလးထဲဝင္ၿပီး တစ္ခုထဲရွိတဲ႔ ေရပိုက္ကေန ေရေသာက္ေပါ႔။

အခင္းႀကီးငယ္အတြက္လည္း ဒီပိုက္ပဲ ၊ ေရေသာက္ေတာ႔လည္း ဒီပိုက္ပဲ။

ၿငင္းဆန္ခြင္႔ မရွိတဲ႔ အေနအထားမွာ သမားရိုးက် ကိစၥအခ်ိဳ႕ကို 
 
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၿငင္းပယ္ပစ္လိုက္ရမွာပဲ မဟုတ္လား။




အခ်ဳပ္ထဲေရာက္လာတဲ႔ လူေတြထဲမွာ အမႈမ်ိဳးစံုနဲ႔ စရိုက္ေပါင္းစံု 
 
ဆိုတာကေတာ႔ ေၿပာေနစရာမလိုေအာင္ပါပဲ ။ အထူးသၿဖင္႔ ဒီႏိူင္ငံသားေတြ ဆိုပါေတာ႔။

ႏိူင္ငံၿခားသား အေတာ္မ်ားမ်ားက တရားမဝင္ ခိုးဝင္လာမႈေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။

ႏိူင္ငံသားေတြကေတာ႔ ခိုးမႈ၊ မတရားၿပဳက်င္႔မႈ၊ လူသတ္မႈ၊ ရိုက္မႈ၊ ဓားၿပမႈ၊ 
 
လိမ္လည္မႈ၊ မူးယစ္ေဆးဝါး အစံုပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခန္းထဲေရာက္လာတဲ႔ ဒီႏိူင္ငံသားတစ္ေယာက္ဆိုရင္ ဆိုင္ကယ္ခိုးမႈနဲ႔ ဝင္လာတာပါ။

မ်က္နွာနဲ႔ တစ္ကိုယ္လံုး ရစရာမရွိေအာင္ ေပါက္ၿပဲ ဖူးေရာင္ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔မို႔ ေမးႀကည္႔ေတာ႔၊

ဆိုင္ကယ္ခိုးေနတုန္း လူမိသြားလို႔ ဝိုင္းရိုက္ခံရတာပါ တဲ႔။

အေတာ္ေလးေတာ႔ ထူးဆန္းေနတယ္။

ဒီႏိူင္ငံမွာ အခုလို သူခိုးတစ္ေယာက္ကို ၿပည္သူက ဖမ္းေပးလိုက္တာဟာ အေတာ္ကို ရွားပါး ၿဖစ္စဥ္မို႔ပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ နွစ္ႀကိမ္ သံုးႀကိမ္ မ်က္ၿမင္ကိုယ္ေတြ႕ ေတြ႕ခဲ႔ရတာေလးကို ေၿပာရရင္ ....

ကိုတာရာယာလို႔ ေခၚတဲ႔ ေကအယ္ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ႀကီးဟာ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ေတာင္ အေတာ္ကို 
 
ခက္ခဲလြန္းတဲ႔ လူစည္ကားရာ ေနရာ တစ္ခုပါပဲ။

အထူးသၿဖင္႔ ဒီႏိူင္ငံကို အလုပ္လာလုပ္တဲ႔ ႏိူင္ငံၿခားသားေတြ အခ်ိန္ၿပည္႔လိုလို ရွိေနတဲ႔ ေနရာတစ္ခုပါ။

ၿမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အမ်ားဆံုးရွိေနတတ္တဲ႔ ေနရာတစ္ခုဆိုလည္း မမွားပါဘူး။

ၿမန္မာစားေသာက္ဆိုင္ အေတာ္မ်ားမ်ား စုေဝးေနတဲ႔ ေနရာတစ္ခုကိုး။

အဲဒီလို လူစည္ကားေနတဲ႔ ေနရာမွာ

အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စလင္းဘက္အိတ္ကို ဆြဲယူထြက္ေၿပးတဲ႔ ၿဖစ္စဥ္ေတြ 
 
အၿမဲလို ရွိေနတတ္တာ အံ႔ႀသစရာပါ။

တရားခံကို ဖမ္းဆီးမယ္႔သူ တားဆီး ဟန္႔တားမယ္႔သူ မရွိပါဘူး။

အိတ္ကိုလုယူ ထြက္ေၿပးသူဟာ အဲဒီလမ္းေပၚက ႀကက္ပ်ံမက်စည္ကားေနတဲ႔ လူအုပ္ထဲကေနပဲ

ေရွာင္လႊား ထြက္ေၿပးေနတာပါ။

ဒီလိုၿဖစ္စဥ္ေတြကို ၿမင္တိုင္း ႀကားတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မွတ္ရရ ေတြးမိ တမ္းတမိတာ တစ္ခုရွိပါတယ္။

ဘာလည္းဆိုေတာ႔ ၿမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ကူညီရိုင္းပင္းတတ္တဲ႔ စိတ္ပါပဲ။




အကၤ်ီတစ္ထည္ ေဘာင္းဘီတစ္ထည္ရယ္ ေၿခဗလာနဲ႔ ဘာအခင္းမွ မရွိတဲ႔ သံမံတလင္းေပၚမွာ

ေန႔ေန႔ညည အိပ္စက္ေနထိုင္ရလို႔၊ အသစ္ဝင္လာတဲ႔သူမွန္သမွ် ဖ်ားနာကုန္ပါတယ္။

အခ်ဳပ္ခန္းေစာင္႔တဲ႔ ရဲကို ဖ်ားေနလို႔ ေဆးရွိရင္ေပးပါ ဆိုေတာ႔ " ဖ်ားရင္ေရခ်ိဳး " တဲ႔။

ဒါဟာ ဒီႏိူင္ငံရဲ႕ ကုထံုးသစ္ မဟုတ္တာ ေသခ်ာေနေတာ႔ ရြဲ႕ေၿပာေနတာပဲ လို႔ ခံယူရင္း

ကိုယ္႔ဝဋ္ဒုကၡနဲ႔ကိုယ္ လည္စင္းခံေနရံုပါပဲ။

ကိုယ္႔အခန္းထဲမွာ ရွိေနတဲ႔ ၿမန္မာလူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း ေရာက္တတ္ရာရာေလးေတြ ေၿပာရင္း

ဒုကၡ သုခေတြကို ေဝမွ်ရင္း ေန႔ရက္ေတြကို ေက်ာ္လြန္ ၿဖတ္သန္းေနခဲ႔ရတာပါပဲ။

အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာေတာ႔ သုခ ရွိမေနတာ အေသအခ်ာ ဆိုေပမယ္႔၊

ရွိေနတဲ႔သူအခ်င္းခ်င္း စကားေၿပာဆိုေနရတာကိုက အလိုလို ေႏြးေထြးေစတာ အမွန္ပါ။

ေန႔စဥ္လိုလို ဘာမွ လုပ္စရာ မရွိေတာ႔ ၊ ဒီတိုင္းႀကီး ထိုင္ၿပီးေတြးေနရင္ ေရဝင္ႏိူင္တာမို႔၊

အခန္းထဲကရွိတဲ႔ လူေတြနဲ႔ ဥာဏ္စမ္းပေဟဠိေလးေတြ ေမးရင္း ေၿဖရင္း၊

ထမင္းထုပ္လာပို႔ရင္ စကၠဴေတြနဲ႔ပဲ ထုပ္လာတာမို႔၊ အဲဒီစကၠဴေလးေတြကိုၿဖဲၿပီး က်ားထိုးရင္း၊

အခ်ိန္ေတြနဲ႔ စိတ္ပ်က္စရာအေတြးေတြကို မသိမသာ ၿဖတ္ေက်ာ္ပစ္လိုက္ႀကပါတယ္။

ေရဝင္တယ္ ဆိုတာက ဒီႏိူင္ငံရဲ႕ ဘန္းစကား တစ္ခုကို တိုက္ရိုက္ ဘာသာၿပန္လိုက္တာပါ။

ၿမန္မာလို ဘန္းစကားဆိုရရင္ေတာ႔ ေဂါက္သြားတယ္ လို႔ပဲ ေၿပာရမွာပါ။




တစ္ရက္မွာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခန္းရဲ႕ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ အခန္းကလူေတြ ရဲကို ေခၚၿပီး 
 
စကားေၿပာေနတယ္။

၄၅ မိနစ္ေလာက္အႀကာမွာေတာ႔ ရဲတစ္ေယာက္ ဝင္လာၿပီး ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္ႀကီးတစ္အိတ္ 
 
လာေပးသြားတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

မႀကည္႔ရင္ေတာင္ ၿမင္ေနရတာမို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခန္းကလူေတြ စိတ္ဝင္တစား ႀကည္႔ေနလိုက္ပါတယ္။

အိတ္ကို ဖြင္႔လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ႔ ေမႊးႀကိဳင္ေနတဲ႔ အနံ႔အခ်ိဳ႕ဟာ 
 
ဗိုက္ဆာေနတဲ႔ လူတိုင္းကို ပိုၿပီး စြဲေဆာင္ေစခဲ႔တာေပါ႔။

အိတ္ထဲကထြက္လာတာက DUNHILL စီးကရက္က ၃ ဗူး၊ KFC ေတြရယ္၊ 
 
ၿပီးေတာ႔ ပလာတာ ဆိုပါေတာ႔။ ခ်ာပါတီလိုမ်ိဳးပါပဲ။

ဟင္းရည္ကမဆလာႏိူင္ႏိူင္နဲ႔ ခ်က္ထားတာမို႔ ေမႊးေနတာပါ။ အေအးဗူးေတြလည္း ပါပါေသးတယ္။

သူတို႔အခန္းထဲက ဒီႏိူင္ငံသားတစ္ေယာက္က မွာလိုက္တာ ဆိုပါေတာ႔။

ရဲကို အသိေပး ၊ အၿပင္ကကိုယ္႔လူကို စားခ်င္တာ လိုခ်င္တာကို ဖုန္းဆက္ၿပီးမွာ၊ 
 
အၿပင္ကလူက ဆိုင္မွာသြားဝယ္လာၿပီး ၊ ေစာေစာက ခ်ိတ္ဆက္ထားတဲ႔ ရဲကို လာေပး။

ရဲက အၿပင္ကလူ ယူလာတဲ႔ ပစၥည္းေတြကို စစ္ေဆးၿပီးေတာ႔ အထဲက လူဆီ ပို႔ေပး။

အဲဒီလို ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္ တစ္အိတ္စာ ပို႔ေပးေစခ်င္ရင္ မေလးေငြ ၂၀၀ ရဲကို ေပးရသတဲ႔။

ၿမတ္စြာဘုရား ..... 
 
အခ်ဳပ္ခန္းအၿပင္နဲ႔ အထဲကို စားစရာ အိတ္ကေလး တစ္အိတ္ ပို႔ေပးလိုက္ရံုနဲ႔ မေလးေငြ ၂၀၀ ဆိုပါလား။

ဘယ္လိုမွတ္ခ်က္ေပးရမလဲ ။ ဘာကိုမွ မွတ္ခ်က္မေပးတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။

စားစရာေတြမွာလိုက္တဲ႔ သူကလည္း စိတ္ရင္းေကာင္းရွာပါတယ္။

သူတစ္ေယာက္ထဲ မစားပဲနဲ႔ သူ႕အခန္းထဲကလူေတြအၿပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခန္းထဲက လူေတြကိုပါ

ေဆးလိပ္ကအစ စားစရာေတြ အဆံုး အကုန္လံုးကို ေဝမွ် ခြဲေဝေပးလိုက္ပါတယ္။

ေဆးလိပ္ဆိုလို႔ ဒီႏိူင္ငံရဲ႕ ဥပေဒက အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာေရာ ေထာင္ထဲ ကန္႔ထဲမွာပါ၊

အက်ဥ္းသားဟာ လံုးဝ ေဆးလိပ္ ေသာက္ခြင္႔မရွိပါဘူး။

ေဆးလိပ္ေသာက္ရဖို႔အတြက္ အက်ဥ္းသားေတြဟာ အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး ဘယ္လိုလုပ္ေနတယ္ ဆိုတာကို

ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ေရးသြားပါမယ္။




အခုလို ရဲက ေစတနာနဲ႔ နားလည္မႈနဲ႔ ယူလာေပးခ်ိန္မွာေတာ႔ တရားဝင္ အမိန္႔ရလို ေသာက္ခြင္႔ရွိတာေပါ႔။

ေစတနာကေတာ႔ ဟုတ္ပါၿပီ။ 
 
နားလည္မႈဆိုတာကေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ ဘာသာၿပန္ရခက္တဲ႔ အနက္တစ္ခုလို႔ပဲ ဆိုႀကပါစို႕။

အဲဒီ နားလည္မႈ ဆိုတာႀကီးက ဥပေဒကို လိုသလို အတိုးအေလွ်ာ႔ လုပ္လို႔ ရေစႏိူင္တဲ႔ တန္ခိုးရွင္မ်ိဳးေတာ႔ 
 
မၿဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။

ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီတစ္ညမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ KFC စားရင္း၊ ပလာတာ စားရင္း၊ 
 
အေအးေသာက္ရင္း၊ ေဆးလိပ္ဖြာရင္း၊ ႀကယ္စံုညေလးတစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ႔ႀကတယ္။

ကိုယ္႔ႏိူင္ငံသား မဟုတ္ေပမယ္႔ ဒုကၡေရာက္ေနသူအခ်င္းခ်င္း၊

အခုလို ေဝမွ်ေပးလိုက္တဲ႔ သူရဲ႕အလွဴ ( ဝါ ) စိတ္ဓာတ္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ 
 
သာဓုေခၚေနမိသလို၊ ဦးညႊတ္ေလးစားခဲ႔ရပါတယ္။

ဒီတစ္ခါ စားလိုက္ရတဲ႔ KFC နဲ႔ ပလာတာဟာ အရင္က စားခဲ႔ဖူးသမွ်ေတြထက္ ပိုၿပီး အရသာ ရွိေနတာ 
 
အမွန္ပါပဲ။

အၿပင္ေလာကကို လံုးလံုး မၿမင္ခဲ႔ရတဲ႔ အခ်ဳပ္ခန္းထဲက ၂၁ ရက္ဟာ ကြ်န္ေတာ္႔အတြက္ေတာ႔၊

ရွည္လ်ားလြန္းတဲ႔ အနက္ေရာင္ ညေတြကို အေမွာင္ၿမင္ကြင္းေတြနဲ႔ အလ်ားလိုက္ ၿဖတ္သန္းခဲ႔ရသလိုပါပဲ။




ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနတဲ႔ ညအကန္းႀကီးထဲမွာ

က်ိန္ဆိုၿပစရာ မလိုေလာက္ေအာင္ကို

တစ္ခုတည္းေသာ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ဟာ

အလင္းေရာင္ပဲ မဟုတ္လား ။




အခန္း ၄





ဒီေန႔ေတာ႔ မနက္စာ လက္ဖက္ရည္ႀကမ္းနဲ႔ ဘီစကြတ္ ၃ ခ်ပ္ စားၿပီးခ်ိန္မွာပဲ၊

ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အခ်ဳပ္သားအခ်ိဳ႕ကို နာမည္ေတြနဲ႔ တစ္ကြ ရဲကလာေခၚပါတယ္ ။

ေမးစရာ မလိုေလာက္ေအာင္ကို ေသခ်ာသေလာက္ ရွိေနတာကေတာ႔ တရားရံုးတက္ရဖို႔ပါပဲ။

အခ်ဳပ္ထဲကအထြက္မွာ စဝင္တဲ႔ေန႔က အၿပင္ဘက္က ဖိနပ္စင္မွာ ခြ်တ္ထားခဲ႔တဲ႔ ဖိနပ္ကို 
 
ရွာမရေတာ႔ပါဘူး။

ရဲကို ဖိနပ္ မေတြ႕ေႀကာင္း ေၿပာေတာ႔ ေတြ႕တဲ႔ ဖိနပ္တစ္ရံ ယူစီးလိုက္ဖို႔ ေၿပာပါတယ္။

ဒါဆိုရင္ေတာ႔ အခ်ဳပ္ထဲက အရင္ထြက္သြားရတဲ႔ သူေတြလည္း အခုလိုပဲ ေတြ႕ကရာ 
 
ဖိနပ္ ေကာက္စြပ္သြားပံုပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ အခ်ိဳ႕က ေၿခဗလာ ၊ အခ်ိဳ႕က ေၿခညွပ္ဖိနပ္ေတြနဲ႔ ( ၅ ) ေယာက္ တစ္တြဲစီ 
 
အတြဲလိုက္သံႀကိဳးေတြနဲ႔ လက္ထိပ္ခတ္ခံရၿပီး၊

အခ်ဳပ္ကားေပၚ ဗလံုးဗေထြးတက္ႀကရင္း၊ တရားရံုးဆီေရာက္ခဲ႔ႀကပါေတာ႔တယ္ ။



တရားရံုးဆိုေပမယ္႔ ဝန္ႀကီးဌာနႀကီး တစ္ခုလို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေဆာက္လုပ္ထားပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ စေရာက္သြားတာကေတာ႔ ေၿမေအာက္ထပ္ကို အခ်ဳပ္ကားတိုက္ရိုက္ေမာင္းဝင္သြားၿပီးမွ၊

အဲဒီေၿမေအာက္ထပ္မွာ ရွိေနတဲ႔ ယာယီအခ်ဳပ္ခန္းေတြဆီကိုအရင္ေရာက္သြားရတာပါ။

အဲဒီမွာ ေခတၱေစာင္႔ေနႀကရၿပီး ရဲက နာမည္ေတြ လာေခၚေတာ႔မွ၊ 
 
လက္ထိပ္ကိုယ္စီနဲ႔ အေပၚဘက္မွာ ရွိေနတဲ႔ တရားခြင္ေတြဆီကို ထပ္သြားႀကရပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ တရားခြင္ကို တိုက္ရိုက္ ဝင္ရေသးတာ မဟုတ္ပဲ၊ တရားခြင္ ခန္းမႀကီးထဲ မဝင္ခင္၊

ေဘးဖက္တံခါးရြက္နဲ႔ ကပ္ရပ္မွာ ရွိေနတဲ႔ ယာယီ အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ထပ္ဝင္ၿပီး ေစာင္႔ေနရေသးတာေပါ႔။

ၿပီးေတာ႔မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔အုပ္စုအလွည္႔ကိုေရာက္လို႔၊ ရဲက လာေခၚေတာ႔မွ

တရားခြင္ခန္းမႀကီးထဲကို ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းေလးေတြ ဝင္ႀကရပါေတာ႔တယ္။



တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ တစ္ခါမွ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕မေတြ႕ခဲ႔ရဖူးတဲ႔ တရားသူႀကီးကို အခုေတာ႔ 
 
မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ေနရၿပီ ၿဖစ္သလို၊

ကိုယ္႔ေရွ႕ကလူေတြကို အမႈစစ္ေနတာကိုလည္း ၿမင္ေနရပါၿပီ။

အမႈစစ္ဖို႔ အလွည္႔မက်ေသးတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အုပ္စုက ခံုရွည္တန္းေလးမွာ ထိုင္ေနႀကရၿပီး၊

ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေနာက္ဖက္မွာေတာ႔ တရားခြင္ကို လာႀကတဲ႔ တရားခံေတြရဲ႕ မိသားစုေတြရွိေနပါတယ္။

အခ်ိဳ႕က လူသတ္မႈ၊ အခ်ိဳ႕က မုဒိန္းမႈ၊ အခ်ိဳ႕က လုယက္မႈ၊ အခ်ိဳ႕ကေတာ႔ ဓားၿပမႈ အစရွိတဲ႔ အမႈမ်ိဳးစံုရဲ႕

တရားခံေတြ တရားသူႀကီးရဲ႕ေရွ႕မွာ အမႈစစ္ခံေနႀကရပါၿပီ။

အဲဒီထဲမွာမွ လုယက္မႈ တစ္ခုကေတာ႔ ထူးၿခားတယ္ ဆိုရပါမယ္။

အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ကိုင္အိတ္ကို လုယူထြက္ေၿပးရင္း၊ လမ္းေပၚက လူေတြ ဝိုင္းဖမ္းေပးလို႔ 
 
တရားခြင္ထဲ ေရာက္လာသူပါ။

သူက အဲဒီလို အိတ္ကို လုယူထြက္ေၿပးခဲ႔ေပမယ္႔၊ တရားခြင္ထဲေရာက္ခ်ိန္ ရဲက သက္ေသခံပစၥည္းေတြကို

တရားသူႀကီးဆီ တင္ၿပခ်ိန္မွာေတာ႔၊ သူ႔အတြက္ ေနာင္တ ေကာင္းေကာင္းရေလာက္ပါရဲ႕။

ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ႔ သူလုယူခဲ႔တဲ႔ အဲဒီ အိတ္ထဲမွာ မေလးေငြ ( ၇ ) ရင္းဂစ္ပဲ ပါေနလို႔ပါပဲ။

အခုေတာ႔ ထမင္းတစ္နပ္စာ အဲဒီေငြနဲ႔ အနည္းဆံုး ၃ နွစ္ေလာက္ကေန ၇ 
 
နွစ္အထိ ေထာင္က်ခံရဖို႔ရွိေနေလရဲ႕။

ေတာ္ေသးတာေပါ႔ ဓားေထာက္ၿပီးယူခဲ႔တာ မဟုတ္ေပလို႔သာပဲ။

ဓားၿပမႈ ဆိုရင္ေတာ႔ နွစ္ ၂၀ ဝန္းက်င္အထိ က်ႏိူင္သလို၊ ႀကိမ္ဒဏ္ပါ ရိုက္ခံရဖို႔ ေသခ်ာပါတယ္။



ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္ကေတာ႔ ေဆးေၿခာက္သယ္ယူမႈ။ သူကေတာ႔ အင္ဒိုနီးရွား ႏိူင္ငံသားပါ။

သူက ဒီႏိူင္ငံမွာ တရားဝင္ပါမစ္နဲ႔ ေနေနသလို၊ သူ႕အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ေရာ၊

၂ နွစ္အရြယ္ သမီးေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ပါ အတူတူေနထိုင္ႀကရင္း ဒီအမႈကို က်ူးလြန္ခဲ႔မိတာပါပဲ။

ဒီႏိူင္ငံရဲ႕ ဥပေဒက ေဆးေၿခာက္ တစ္ကီလိုနဲ႔ အထက္ဆိုရင္ ႀကိဳးေပးၿပီး ေသဒဏ္စီရင္ပါတယ္။

ဒီႏိူင္ငံမွာ အဲဒီအမႈနဲ႔ ႀကိဳးေပးခံရသူ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အင္ဒိုနီးရွားႏိူင္ငံသားေတြ ၿဖစ္ေနတာကေတာ႔ 
 
ထူးၿခားမႈတစ္ခုလို႔ေၿပာရပါမယ္။

အဓိက ကေတာ႔ သယ္ယူခအၿမတ္အစြန္း မ်ားမ်ားရတဲ႔ အေပၚမွာ၊ ဖမ္းမိရင္ ေသဒဏ္ဆိုတာကိုေတာင္၊

စဥ္းစားဆင္ၿခင္ႏိူင္ဖို႔ သတိမရေတာ႔ပဲ ေလာဘရဲ႕အေမွာင္ဖံုးလႊမ္းမႈေအာက္မွာ ႏြံနစ္ခဲ႔ႀကရတာပါပဲ။

သူ႔ကို တရားသူႀကီးက ေသမိန္႔ခ်မွတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ၊ တရားခြင္ကို ေရာက္ေနတဲ႔ သူ႔အမ်ိဳးသမီးဟာ၊

သူ႔သမီးေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ေပြ႕ပက္ထားရင္း ငုိေနတာကို ႀကည္႔ၿပီး ကြ်န္ေတာ္႔ရင္ထဲမွာ 
 
ဆို႔နင္႔ေနမိတယ္။

မိသားစုအတြက္ ဘဝတိုးတက္ရာ ရွာေဖြရာမွာ ဥပေဒနဲ႔ ၿငိစြန္းတဲ႔ အခုလို အမႈမ်ိဳးေတြ လုပ္ကိုင္မိရင္း၊

ေသမိန္႔က်သြားသူေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားေနခဲ႔ၿပီလဲ။

အမ်ားအတြက္ အမွားေတြ က်ဴးလြန္ေနမိေပမယ္႔ မိသားစုအတြက္ေတာ႔ သူဟာ သူရဲေကာင္းၿဖစ္ခ်င္ 
 
ၿဖစ္ေနလိမ္႔မယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ဒီလို ဘဝမ်ိဳးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အေဖေတြ ယူလာေပးမယ္႔ ဆန္ေမႊးထမင္း တစ္လုတ္ထက္စာရင္၊

အေဖရဲ႕ ရင္ေငြ႕လႈံရင္း ဆန္ႀကမ္းစားရတဲ႔ ဘဝကိုသာ ရရွိ ပိုင္ဆိုင္လိုမိပါတယ္။



အေတြးနယ္ကြ်ံေနတုန္းမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္႔ အလွည္႔ ေရာက္လာခဲ႔ပါၿပီ။

ရုပ္ရွင္ေတြ စာေတြထဲမွာပဲ ၿမင္ခဲ႔ ဖတ္ခဲ႔ရဖူးတဲ႔ တရားခံကို ထည္႔သြင္းၿပီး အမႈစစ္ယူတဲ႔ ဝက္ၿခံေလးထဲ 
 
ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ေနခဲ႔ပါၿပီ။

တရားရံုးမေရာက္ခင္ ကြ်န္ေတာ္အဖမ္းခံခဲ႔ရတဲ႔ နယ္ေၿမရဲစခန္း အခ်ဳပ္ထဲမွာတုန္းက၊

ေထာင္အႀကိမ္ႀကိမ္ က်ခဲ႔ဖူးသူေတြ ေၿပာၿပတဲ႔ အေႀကာင္းေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္စဥ္းစားေနမိတယ္။

ဘာလည္းဆိုေတာ႔ ..... 

တရားရံုးေရာက္လို႔ အမႈစစ္ခ်ိန္မွာ ဝန္ခံလိုက္ရင္၊ ခ်က္ခ်င္း ကာဂ်န္းေထာင္ကို ပို႔ၿပီး၊

ဝန္မခံေသးရင္ ယာယီ သံသယ အက်ဥ္းသားအၿဖစ္၊ စြန္ဂိုင္းဗလို႔ ေထာင္ကို ပို႔တယ္ 
 
ဆိုတဲ႔အေႀကာင္းေလးပါ။

ကာဂ်န္းေထာင္က အၿပစ္ရွိတယ္လို႔ ဝန္ခံၿပီး ေထာင္မိန္႔ခ်မွတ္လိုက္ၿပီးတဲ႔ ေထာင္သားေတြပဲ ေနရတဲ႔ 
 
အက်ဥ္းေထာင္ ၿဖစ္ၿပီး၊

အေနအထိုင္ က်ဥ္းက်ပ္သလို၊ စည္းကမ္းႀကီးလြန္းတာေႀကာင္႔ 
 
အက်ဥ္းသားတိုင္း ေႀကာက္ရြံ႕ေလ႔ရွိတဲ႔ ေထာင္ပါ။

ဒါေႀကာင္႔ .....

ကြ်န္ေတာ္႔ကို တရားရံုးေရွ႕ေနက အမႈစစ္ေမးခ်ိန္မွာ ဝန္မခံခဲ႔ပါဘူး ။




တစ္ခုေၿပာစရာရွိတာက ....

မေလးရွားမွာ ၿမန္မာႏိူင္ငံသား အေတာ္မ်ားမ်ား တရားမဝင္ ဝင္ေရာက္မႈနဲ႔ ရွိေနႀကေပမယ္႔၊

အဲဒီ တရားမဝင္ ဝင္ေရာက္မႈ အၿပစ္ဒဏ္ ဘယ္အထိ အမိန္႔ခ်မွတ္ႏိူင္ေႀကာင္းကိုေတာ႔၊ အေတာ္မ်ားမ်ား 
 
မသိႀကေသးပါဘူး။

မေလးရွားရဲ႕ ဥပေဒအတိုင္း ခ်မွတ္မယ္ဆိုရင္ ( Over-stay ) တစ္ေယာက္ကို၊

ေထာင္ဒဏ္ ( ၅ ) နွစ္၊ ႀကိမ္ဒဏ္ ( ၆ ) ခ်က္နဲ႔အတူ ဒဏ္ေငြအၿဖစ္ ရင္းဂစ္ ( ၁၀၀၀၀ ) အထိ 
 
ခ်မွတ္ႏိူင္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ ပံုမွန္အားၿဖင္႔ေတာ႔၊ ေထာင္ဒဏ္ ( ၂ ) လ အတြင္းကေန ( ၈ ) လအတြင္းေလာက္အထိပဲ 
 
ခ်မွတ္ေလ႔ရွိၿပီး၊

တခ်ိဳ႕ တရားရံုးေတြက ႀကိမ္ဒဏ္ပါ ပူးတြဲ ခ်မွတ္ေပမယ္႔၊ တရားရံုး အမ်ားစုကေတာ႔ ေထာင္ဒဏ္ပဲ 
 
ခ်မွတ္ပါတယ္။

ဒါဟာလည္း မေလးရွားမွာ ႏိူင္ငံေပါင္းစံုက တရားမဝင္ လာေရာက္ေနထိုင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသူေတြ 
 
သိန္းနဲ႔ခ်ီ ရွိေနတာေႀကာင္႔၊

အခုလို လပိုင္းေလာက္ပဲ အၿပစ္ေပးၿပီး သက္ဆိုင္ရာ ႏိူင္ငံဆီ ၿပန္လႊတ္တယ္လို႔ ယူဆမိပါတယ္။

ဥပေဒအတိုင္းသာ အၿပစ္ေပးရမယ္ဆိုရင္၊ ႏိူင္ငံၿခားသား သက္သက္နဲ႔တင္၊

မေလးရွားက ရွိသမွ် ေထာင္အားလံုးနဲ႔ camp အားလံုးမွာ ေနရာလပ္မရွိႏိူင္ေလာက္ေတာ႔ပါဘူး




ရံုးခ်ိန္းတရားခံအားလံုး အမႈစစ္ၿပီးမွ၊ သက္ဆိုင္ရာ ေထာင္အသီးသီးကို အခ်ဳပ္ကားေတြနဲ႔ ပို႔ေပးမွာ 
 
ၿဖစ္တာေႀကာင္႔၊

ေၿမေအာက္ထပ္က အခ်ဳပ္ခန္းေလးဆီ ၿပန္ဝင္ၿပီး က်န္တဲ႔ တရားခံေတြကို ေစာင္႔ေနရပါတယ္။

မေလးရွားႏိူင္ငံရဲ႕ ဥပေဒက ေထာင္ထဲ၊ အခ်ဳပ္ထဲ၊ ကန္႕ ( camp ) ထဲမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္ခြင္႔မရွိပါဘူး။

ဒါေပမယ္႔ တရားခြင္မွာ တရားသူႀကီး အမိန္႔ခ်မွတ္ၿပီးလို႔ ေၿမေအာက္ထပ္က အခ်ဳပ္ခန္းေလးဆီ 
 
ၿပန္ဝင္ခ်ိန္မွာေတာ႔၊

ေဆးလိပ္ေသာက္ႀကလြန္းလို႔ မီးခိုးေတြအူေနပံုမ်ား အခ်ဳပ္ခန္းေလးဟာ အရွင္လတ္လတ္ 
 
မီးထေတာက္ေတာ႔မတတ္ပါပဲ။

အၿပင္မွာ ပံုမွန္ေစ်း ၁၀ ပဲ ရွိတဲ႔ ေဆးလိပ္တစ္ဗူးဟာ ဒီေနရာမွာေတာ႔ ၅၀ အထိ ေပါက္ေစ်းရွိေနပါတယ္။

ေဆးလိပ္ေရာင္းတဲ႔ ရဲအတြက္ေတာ႔ အၿမန္ဆံုး ခ်မ္းသာနည္းဆိုၿပီး စာအုပ္ပါထုတ္လိုက္ရင္ 
 
ဝက္ဝက္ကြဲဦးမွာ ၿမင္ေယာင္ေသးေတာ႔တယ္။

တစ္ခု ထူးဆန္းတာက ရိုးရိုးေဆးလိပ္ဗူးေတြ ေရာင္းတဲ႔အၿပင္၊ ဗာဂ်ီးနီးယားေဆးသားေတြကိုပါ 
 
ပံုစံသစ္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေရာင္းတာပါပဲ။

ေဆးလိပ္ဗူးေတြက ေထာင္ထဲကို ဝွက္ယူသြားဖို႕ ဘယ္လိုမွ မၿဖစ္ႏိူင္တာမို႔၊ ဒီ ပံုစံသစ္တစ္မ်ိဳးကို 
 
ဥာဏ္ႀကီးရွင္ေတြက တီထြင္လိုက္ပံုရပါတယ္။

တမာေခါက္လို႔ ေခၚတဲ႔ ဗာဂ်ီးနီးယားေဆးသားအိတ္ကေလးကို အလ်ားလိုက္ 
 
လိပ္လိုက္ရင္း ေခါက္ခ်ိဳးလိုက္ၿပီးမွ၊

အေပၚကေန တိပ္ အမည္းႀကီးနဲ႔ အထပ္ထပ္ပတ္ထားလိုက္တာမို႔၊ အဲဒီေဆးထုပ္ေလးဟာ 
 
လက္မလံုးပတ္လည္ေလာက္ က်ံဳ႕သြားပါတယ္။

အဲဒီေတာ႔မွ အၿပင္မွာ အဲဒီတစ္ထုပ္ကို ၿပား ၅၀ ပဲ က်တဲ႔ ေဆးထုပ္ေလးဟာ၊ ၁၀ ေလာက္ 
 
တန္ေႀကးၿဖစ္လာပါေတာ႔တယ္။

တရားရံုးတက္ခ်ိန္ အခ်ဳပ္ထဲမွာ အၿပင္က မိသားစုေတြ အသီးသီး လာေတြ႕ႀကရင္း၊ 
 
လိုအပ္တဲ႔ေငြကို ေပးသြားႀကတာမို႔၊ အခုလို ဝယ္ႏိူင္ႀကတာပါပဲ။

အဲဒီေဆးသားထုတ္ေလးေတြကို ေထာင္ထဲအထိ သူတို႔ေတြ ဘယ္လိုမ်ား သယ္ယူႀကမလဲလို႔ 
 
ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားေနမိတယ္။

အခ်ိဳ႕က အဲဒီ လက္မအရြယ္ေဆးသားထုတ္ေလးေတြကို လက္ကေန တဆဆကိုင္လိုက္၊ 
 
သက္ၿပင္းခ်လိုက္၊

တစ္ခ်ိဳ႕က ခ်ီတံုခ်တံုၿဖစ္လိုက္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က အၿပီးတိုင္ဆံုးၿဖတ္ထားဟန္နဲ႔ အံႀကိတ္ထားလိုက္။

သူတို႕ေတြကို ႀကည္႕ရင္း ကြ်န္ေတာ္ပါ အလိုလို ေမာေနမိတယ္။




မႀကာပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္သိခ်င္ေနတဲ႔ အေၿဖဟာ ၿမင္ကြင္းထဲကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ စီးဝင္လာခဲ႔တယ္။

ေဆးသားထုပ္ကေလးေတြ ဝယ္ထားတဲ႔သူေတြဟာ၊ အခ်ဳပ္ခန္းရဲ႕ ေနာက္ဖက္ေထာင္႔ကေလးက 
 
အိမ္သာခြက္ေပၚမွာ ေဆာင္႔ေႀကာင္႔ထိုင္ရင္း၊

အဲဒီလက္မအရြယ္ေလာက္ ေဆးသားအထုပ္ေလးေတြကို သူတို႔ရဲ႕ မစင္စြန္႔ရာ ဒြါရထဲ အံႀကိတ္ၿပီး 
 
ကိုယ္တိုင္ထိုးသြင္းေနႀကတဲ႔ ၿမင္ကြင္းပါပဲ။

ၿမတ္စြာဘုရား..... အဲလိုႀကီးလား....

မ်က္လံုးေတြ နီရဲၿပီး မ်က္ရည္စို႔လာတဲ႔အထိ အံႀကိတ္ရင္း၊ ေဆးသားထုပ္ေလးေတြကို တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုး 
 
ထိုးသြင္းေနတဲ႔သူတို႔ကို ႀကည္႔ရင္း၊

ကြ်န္ေတာ္ ႀကက္သီးေမြးညင္းေတြ အၿပိုင္းအရိုင္းထလာမိတယ္။

အံ႔ႀသစရာေကာင္းလိုက္ပံုက အခ်ို႕ဟာ ၁၀ လံုးအထိ ထိုးသြင္းႏိူင္သလို၊ အခ်ိဳ႕ကေတာ႔ အလံုး 
 
၅၀ ေလာက္အထိ စံခ်ိန္တင္သြားႀကတယ္။

ဒါက ေအာက္လမ္းနည္းလို႔ ေခၚပါသတဲ႔။ အထက္လမ္းနည္း ေနာက္တစ္ခု ရွိေသးတယ္။

အထက္လမ္းနည္းကေတာ႔ ေရသန္႔တစ္ဗူးေဆာင္ထားရင္ ရပါၿပီ။ 
 
တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုး ေရေမွ်ာၿပီး မ်ိဳခ်လိုက္ရံုပါပဲ။

တစ္ခ်ိဳ႕ေဆးသားအထုပ္ေတြက လက္မလံုးထက္ႀကီးေနတာေတြမို႔၊ အဲဒီအထက္လမ္းနည္းဟာလည္း 
 
အေတာ္မလြယ္တဲ႔ ကိစၥပါ။

ဒါေပမယ္႔ အထက္လမ္းနည္းသမားေတြမွာလည္း ေဆးလံုး ၇၀ ေလာက္အထိ 
 
စံခ်ိန္ခ်ိဳးထားတာေတြကို ေတြ႕ရပါတယ္။




ဒီလိုနဲ႔ ကိစၥဝိစၥေတြၿပီးခ်ိန္မွာေတာ႔၊ အမႈဝန္ခံတဲ႔သူေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ဆဲ တရားခံေတြကို 
 
သက္သက္စီ ခြဲထုတ္လိုက္ႀကပါတယ္။

အမိန္႔က်ၿပီးၿဖစ္တဲ႔သူေတြက ကာဂ်န္း လို႔ေခၚတဲ႔ ေထာင္ကို သြားရမွာၿဖစ္ၿပီး၊ 
 
အမႈရင္ဆိုင္ဆဲသူေတြကေတာ႔၊ စြန္ဂိုင္းဗလို႔ ေထာင္ကို သြားရမွာပါ။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ အေနက်ဥ္းက်ပ္တယ္လို႔ သတင္းႀကီးေနတဲ႔ ကာဂ်န္းေထာင္ကို 
 
မသြားခ်င္ေသးတာေႀကာင္႔၊

ဝန္မခံခဲ႔တဲ႔အတြက္ စြန္ဂိုင္းဗလို႔ေထာင္သြားရမယ္႔ အုပ္စုထဲေရာက္ရွိေနပါတယ္။

အက်ဥ္းသားေတြကို နာမည္ေခၚခ်ိန္မွာ အခ်ိဳ႕ဟာ ကိုယ္႔နာမည္ကို ေခၚေနမွန္းမသိလို႔ မထူးတာေႀကာင္႔၊

ပါးေဖာင္းခဲ႔ရသူတဲ႔သူေတြ ရွိပါေသးတယ္။ အထူးသၿဖင္႔ ဘဂၤလားေဒ႕ရွ္ လူမ်ိဳးေတြပါ။

ၿမန္မာေတြကေတာ႔ အဲေလာက္အထိ ညံ႕တဲ႔သူ သိပ္မရွိပါဘူး။

ဒါေပမယ္႔ ၿမန္မာနာမည္ကို မေလးရွားရဲက ေခၚရင္ ပံုမွန္ ၿမန္မာလို အသံထြက္ မပီသတာေႀကာင္႔၊

အထူးဂရုစိုက္ နားေထာင္ရပါတယ္။ ဂရုမစိုက္ရင္လည္း ရပါတယ္။ ပါးေတာ႕ ေဖာင္းမွာေပါ႔။

ဥပမာ ေအာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ဆိုရင္ သူတို႔ေခၚတာက အြန္ကေရာ္ကေရာ္ ၿဖစ္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ နာမည္ေတြ ေခၚၿပီးခ်ိန္ သက္ဆိုင္ရာအခ်ဳပ္ကားေတြေပၚကို လက္ထိပ္တန္းလန္းေတြနဲ႔ 
 
ဗလံုးဗေထြးတက္ရင္း၊

တစ္ခါမွ မစဥ္းစားခဲ႔ဖူးတဲ႔ တိုင္းတစ္ပါးက အက်ဥ္းေထာင္ႀကီးဆီကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလိုတူသည္ၿဖစ္ေစ 
 
မတူသည္ၿဖစ္ေစ သြားေနရပါၿပီ။




လိႈက္ခနဲ ပ်ိဳ႕တက္လာတဲ႔ ဝမ္းနည္းစိတ္ကို သူ႔အလိုအတိုင္း လႊတ္ထားလိုက္ရမလား၊

ဒါမွမဟုတ္ ဆင္ၿခင္ဥာဏ္နဲ႔ သတိကပ္ၿပီး ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ေၿဖသိမ္႔လိုက္ရမလား။

ေသခ်ာတာကေတာ႔ အခ်ဳပ္ကားရဲ႕ ေလဝင္ေပါက္ သံဇကာကြက္ထဲကို စီးဝင္ေနတဲ႔ 
 
ဆည္းဆာေဖ်ာ႕ေဖ်ာ႕အတိုင္း၊

ကြ်န္ေတာ္႔ရဲ႕အနာဂတ္ဟာ အခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္းမွာပဲ အေမွာင္ရဲ႕လက္ေတာ္မွာ 
 
စုန္းစုန္းခ်ဳပ္ရဦးေတာ႔မယ္။

ကြ်န္ေတာ္႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲက စာသားေလးကို တိုးတိုးေလး ရြတ္ဆိုေနမိတယ္။


ဘဝကခါးလြန္းတယ္

အာဠာယနဲ႔ ဥဒကတို႔လို

သစၥာေလးပါးနဲ႔ ေတ႔လြဲလြဲရင္း

ကိုယ္႔ကိုယ္ကို

အႀကိမ္ႀကိမ္ မ်ိဳခ်ခဲ႔ၿပီးၿပီ။






ညီလင္းႏိူင္ 
 
 


9 comments:

အုိးးးးးးးးးး
ဖတ္ျပီးေတာ႔ ေမာထွာ အကိုေရ...
ရင္ေမာလွပါဘိေတာ႔ :(
အပိုင္း (၂ ) ကေလးက ေမွ်ာ္ေနတုန္းေပၚလာဆိုသလိုပါပဲ..
ဒါေပသိ...ရင္ထဲ တကယ္ကိုေမာသြားတယ္ဗ်ာ :)

 

တထိုင္းထဲဖတ္ရင္းေသာက္ရင္းနဲ႔ေကာ္ဖီ၅ခြက္ကုန္သြားျပီ.....

 

ငိုခ်င္တယ္။
ေနာက္ဆံုးက ကဗ်ာေလးကေတာ့ တကယ္ထိတယ္။

ဘဝကခါးလြန္းတယ္

အာဠာယနဲ႔ ဥဒကတို႔လို

သစၥာေလးပါးနဲ႔ ေတ႔လြဲလြဲရင္း

ကိုယ္႔ကိုယ္ကို

အႀကိမ္ႀကိမ္ မ်ိဳခ်ခဲ႔ၿပီးၿပီ။

 

ရင္ေမာေစေပမယ့္ အေရးအသားထဲမွာ ေမွ်ာပါသြားတယ္ ။အေရးအသားေတြ
အရမ္းေကာင္းတယ္ အားေပး အားက်လ်က္ပါ ။

 

ဖတ္ေနရင္းနဲ႕ ရင္ထဲဆိုနင့္လာတယ္။ သက္ၿပင္းေတာင္ ခ်မိသြားတယ္။ ဘ၀က ခါးလြန္းတယ္လား။ အဲတာေႀကာင့္ပဲ အေရးအသားေတြက အရမ္းထိရွတာပဲ အစ္ကို။

 

ကိုညီလင္းႏိုင္ေရ .. ဖတ္ရတာေတာင္ ေမာတာ .. အဲ့ထဲကလိုမ်ိဳးသူေတြဆို ဘယ္ေလာက္မ်ား ေမာပမ္းေနလိုက္မလဲေနာ္ .. ႏိုင္ငံျခားကို မေရာက္ဖူးေပမယ့္ လည္း ဒီလိုမ်ိဳးမွ်ေ၀မႈေလးေတြကေန အရာလံုးကို သိျမင္ခြင့္ရလိုက္ပါတယ္ .. အပိတ္ ကဗ်ာေလး ထိ တယ္ကြယ္ :)

 


တကယ္ၾကီး အခ်ဳပ္ထဲေရာက္သြားတာလား .. :(

 

have a peek at this web-site view publisher site important link click this click over here Web Site

 

Post a Comment

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...