သီရိခင္ထူး / အမွတ္ ( ..... ) သစၥာဝါဒီလမ္း / ေအာင္ဆန္းရပ္ကြက္ / အင္းစိန္ၿမိဳ႕

ဘယ္လိုဥေပကၡာမ်ိဳးနဲ႔ ၁၉၉၄ ေၿမနီလမ္းညကို သဲသဲကြဲကြဲ ေၿခြမႈတ္ ၿငိမ္းသတ္ပစ္လိုက္ရမလဲ

ယူက်ံဳးမရ အံလြဲစိတ္ဟာ ပါးပ်ဥ္းေငါေငါနဲ႔ အစြယ္တစ္ဆံုး ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕တယ္

ေသြးေႀကာထဲ တဂ်ဳန္းဂ်ုန္းခုတ္ေမာင္းေနတဲ႔ မွတ္ဥာဏ္ဟာ " သီရိခင္ထူး "

အလိုမတူပဲ ဆြဲၿဖဲခံလိုက္ရတဲ႔ တနဂၤေႏြဟာ ရင္ကြဲနာစိတ္ႀကီးလြယ္ၿပီး တဆတ္ဆတ္ခုန္လို႔ ....

အဲဒီတနဂၤေႏြမွာ ကုိယ္႕စိတ္ဟာ က်က်နန အရိုး ေၿမက်သြားတယ္

ပံုၿပင္ေဟာင္းကေလးကို ဆီမီးေတြဆမ္းလို႔ ..... ႀကည္ေမြ႕စရာကို ငံုေထြးလို႔ ....

မင္းလက္ဖ်ားေလးကို ကိုယ္႔ရင္ထဲေခါက္သိမ္းလို႔ .....

အဲဒီလို အိပ္မက္မ်ိဳး လအစင္းတစ္ေထာင္ၿခံရံၿပီး ကိုယ္ ေႀကေႀကကြဲကြဲ စိုက္ပ်ိဳးတယ္

မွန္ကြဲစလိုအခင္းအက်င္းေတြထဲ သိမ္ငယ္စိတ္ဟာ ေသေကာင္ေပါင္းလဲ သက္ဆံုးတိုင္ေနမွေတာ႔

နံရိုးမွာ ေရးထြင္းထားတဲ႔ ၿမိဳ႕ကေလးနဲ႔ ကိုယ္႔စိတ္ကို သာသာယာယာ ေၿခက်င္းခတ္ထားလိုက္မယ္

ေသတြင္းထဲက ေနာက္ဆံုးညစာလို အထိအရွဟာ အံ႕ႀသဘနန္း အငမ္းမရ အရိုးမ်က္တယ္ ညီမေလး

နာက်င္မႈဆိုတာ ကိုယ္႔ဘဝနဲ႔ ေရးၿခစ္ထားခဲ႔တဲ႔ တစ္သက္စာ တက္တူး

ေဝးကြာၿခင္းကိုပဲ ကိုယ္႔မွာ တခုတ္တရ ၿမိေနေအာင္ တၿမၿမစိတ္နဲ႔ ေသြးခဲ႔ရ

ေသမထူးေနမထူး ဘဝမွာ ဒဏ္ရာေတြသာ သိုက္သိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ထစ္ခ်ဳန္းတယ္

လြမ္းစိတ္ကေလး တစ္ပြင္႔ေႀကြသြားတိုင္း ေဆြးရိစိတ္က တစ္ခင္းလံုး ထ... ထ... ပြင္႔သလိုမ်ိဳး

တုတ္နဲ႔ထိုးၿပီး အေရၿပားဆြဲလွန္ခံလိုက္ရတဲ႔ ေမွ်ာ႔တစ္ေကာင္လို စိတ္တစ္ခုလံုး ေသြးသံရဲရဲ

မင္းတို႔ရဲ႕လက္ထပ္ပြဲသတင္းမွာ ညအကန္းႀကီးလို ကိုယ္ စုန္းစုန္းခ်ဳပ္တယ္

အခ်စ္ဟာ ဘဝတစ္သက္စာလံုးအတြက္ စိတ္အဟာရ ၿဖစ္/ မၿဖစ္

ေရခဲၿမစ္ေတြလို ရာသီတစ္ပတ္အေရြ႕မွာ အရည္ေပ်ာ္ / မေပ်ာ္

ဘယ္လိုက်မ္းစာမ်ိဳးနဲ႔မွ အခ်စ္ကို ေၿခခ်ဳပ္မမိေစခ်င္ဘူး၊ အခ်စ္ရဲ႕ေခါင္းစဥ္ဟာ အခ်စ္ပဲ ၿဖစ္ေစခ်င္တာ 

ေမြးညင္းထဲ တရြရြတိုးဝင္ၿပီး မႊန္းေနတဲ႔မီးေတာက္လို ခ်စ္စိတ္ဟာ ဝဝလင္လင္ထူေထာင္တယ္

တစ္ကိုယ္စာေၿပာေရးဆိုခြင္႔ဟာ ဘယ္ေတာ႔မွ ရွိမလာခဲ႔ဖူးတဲ႔ တယ္လီဖုန္း

တစ္သက္လံုး ငံုထားခဲ႔ရတဲ႔ ခ်စ္စိတ္အၿမံဳကေလးကိုပဲ ကိုယ္႔မွာ တသသ ထုတ္ထုတ္ ၿမတ္ႏိူးေနရ

ဘဝဟာ ကိုယ္႔အဓိပၸါယ္နဲ႔ကိုယ္ ဆီလည္ေရလည္ ေသတြင္းေၿဖာင္႔တယ္

ကိုယ္ဟာ အႏုပညာ ၿဖတ္နင္းခံလိုက္ရတဲ႔ နိမ္႔နိမ္႔ပါးပါး ေၿမမႈန္တစ္စ

ဘယ္ေတာ႔မွမရႏိူင္ေတာ႔တဲ႔ ေနာင္တတစ္ခင္းလံုးနဲ႔ ရိုးေၿမက်ထြန္ယက္ခဲ႔တယ္

ကိုယ္႔ေႀကကြဲမႈနဲ႔ လႊင္႔တင္လိုက္တဲ႔သီခ်င္းမွာ မင္း အိပ္ရာဝင္ ခ်မ္းေၿမ႕ပါေစ " သီရိခင္ထူး "

စိတ္အကြဲေဟာက္ပက္ႀကီးနဲ႔ မင္းကို သတိရစိတ္ေတြကေတာ႔ မိုးအဆံုးေၿမအဆံုး ခပ္ထုတ္မဆံုးဘူး

အဲဒီ ဝဋ္နာကံနာနဲ႔ပဲ ကိုယ္႔တစ္ကိုယ္စာ ဝပ္က်င္းကေလးလည္း ေငြ႕ေငြ႕ေလာင္ေလာင္နာတာရွည္ခဲ႔ရေပါ႔။







ညီလင္းႏိူင္