သံသယဆူးေတြ စိုက္ဝင္ေနတဲ႔ ရာဇဝင္ထဲက ၿမိဳ႕ေတာ္

ငံုထားတဲ႔အသံကို ဘယ္လို အမိုက္တရားနဲ႔ ေဖာက္ခြဲပစ္လိုက္ရမလဲ

သတ္ကြင္းလို နိစၥဓူဝမွာ ၿမင္ကြင္းအနွံ႔ဟာ ႀကိမ္မီးအုံးေငြ႕ရည္စြဲတယ္

ဘဝတိုတိုကိုလြယ္ပိုးထားရင္း ဒုကၡရွည္ရွည္ၿမစ္ကိုပဲ အဆန္ကူးေနရ

ဆုေတာင္းမွားတဲ႔ ပုရပိုက္မွာ က်ိန္စာဟာ အစြယ္ေငါေငါ

လူႀကီးမင္းရဲ႕ ကတိကဝတ္ဆိုတာ ဆီသည္မလက္သုတ္ပဲ

အေတြးအေခၚဟာ အဆီရႊဲသေလာက္ လက္ေတြ႕ဟာ အရိုးမ်ားတယ္

အမွားအယြင္းဟာ အညွီစ အေပၚ ယင္အံုသလို တရြရြ တက္လာသေလာက္

အမွန္တရားဟာ အၿမစ္ၿဖတ္ခံလိုက္ရသလို တံုးလံုးပက္လက္ ေသခန္းၿဖတ္တယ္

ဆုပ္ကပ္ဟာ ဘဝကိုဆုတ္ၿဖဲေနသလို အသိဥာဏ္ကိုပါ ဆုတ္ၿဖဲတယ္

လက္ၿဖတ္ခံထားရတဲ႔ အကန္းႀကီးလို ေန႔ေန႔ညည ေရေမ်ာကမ္းတင္

ေသြးနဲ႔ရင္းလိုက္ရတဲ႔အနာဂတ္မွာ ဘာမွမထူးၿခားတာတစ္ခုပဲ ထူးၿခားမႈရွိတယ္

ဘယ္အရာကိုမွ မယံုႀကည္ရတာကိုပဲ ယံုႀကည္လိုက္ႀကစို႔ရဲ႕

ၿမိဳ႕ၿပရဲ႕သမီးပ်ိဳဆိုတာ ေဒါင္းၿမီးကြက္ အကကို အေနာက္ကေန ႀကည္႔ေနရသလို

အရွက္တရားဟာ ခြက္ထိုးခြက္လန္ မခ်ိသြားၿဖဲ ေအာ္ဂလီဆန္တယ္

ဘဝဆိုတာ မီးေတာက္ကို ေမြးဖြားဖို႔ လြယ္ကူသေလာက္

မီးေတာက္ရဲ႕ လားရာအရပ္ကို သံသရာတစ္ဆံုး ရွာမရႏိူင္တာမ်ိဳး

ပၿခဳပ္ထဲက အငံု႕စိတ္ဟာ ဘယ္ေတာ႔မွကို ပါးပ်ဥ္းေထာင္ ထမလာႏိူင္ေတာ႔ဘူး

အဲဒီ အမွန္တရားကို လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းဆြတ္ခူးပစ္လိုက္ဖို႔ 

အေရၿပားေတြကိုဆြဲလွန္ၿပီး မီးရႈိ႕ပစ္လိုက္ရင္ေတာင္

ငါတို႔ၿမင္ကြင္းဟာ အေမွာင္ရဲ႕ လက္ေတာ္မွာ သံေၿခက်င္းအထပ္ထပ္နဲ႔

ကိုယ္စီကိုယ္ငွ အက်ဥ္းက်ေနရတုန္း ။ 

ညီလင္းႏိူင္