အခန္း ၅
ဘယ္သူမွ မမွားခဲ႔ႀကပါဘူး
ကိုယ္႔အမွန္တရားနဲ႔ကိုယ္
စုန္းစုန္းခ်ဳပ္ခဲ႔ႀကရံုသက္သက္ပါ။
တရႀကမ္းတြန္းေမာင္းေနတဲ႔ အခ်ဳပ္ကားထဲမွာ အတြဲလိုက္ခတ္ထားတဲ႔ လက္ထိပ္ကိုယ္စီနဲ႔မို႔၊
တစ္ေယာက္ယိုင္တာနဲ႔ အကုန္ယိုင္ေနႀကပံုမ်ား စေကာထဲ ဇီးၿဖဴသီးထည္႔လွိမ္႔ေနသလိုပါပဲ။
အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ ၂၃ ရက္တိတိ ေနခဲ႔ရလို႔ အားအင္ေတြ ကုန္ခမ္းေနတာေႀကာင္႔
ကြ်န္ေတာ္႔ရင္ေတြ တလွပ္လွပ္တုန္ၿပီးမ်က္လံုးဖြင္႔မရေလာက္ေအာင္ကို မူးေဝေနပါတယ္။
ပီေဂ်တရားရံုးကေန စြန္ဂိုင္းဗလို႔ ေထာင္အထိ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေမာင္းအၿပီးမွာ၊
ကားရပ္တာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ကမူးရႈးထိုးဆင္းၿပီး အန္ခ်လိုက္မိတယ္။
ရင္တစ္ခုလံုး တုန္ရီေနၿပီး ကိုယ္႔ေၿခလွမ္းကိုယ္ သယ္ယူေနရတာေတာင္ ေလးလံလြန္းလွရဲ႕။
အက်ဥ္းေထာင္တံခါးႀကီးဖြင္႔လိုက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္အပါအဝင္ အခ်ဳပ္သား ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ကို
စနစ္တက် တန္းစီၿပီး ဝင္ခိုင္းပါတယ္။
အထဲေရာက္ေတာ႔ သမံတလင္းမွာ ေရွ႕ဆင္႔ေနာက္ဆင္႔ ထိုင္ေနရၿပီး အခန္းေသးေသးေလးထဲကို
တစ္ေယာက္စီဝင္ခိုင္းၿပီးမွ၊ UKP ( UNIT KUASA PENJARA ) လို႔ေခၚတဲ႔
အေမရိကန္ မရိန္းစစ္သားေတြလိုေၿပာက္က်ားဝတ္စံုေတြနဲ႔ ေထာင္ထိန္းေတြက အက်ဥ္းသားတိုင္းကို
တစ္ကိုယ္လံုး ခြ်တ္ၿပီး ရွာေဖြ စစ္ေဆးပါတယ္။
ထူးၿခားတာတစ္ခုက လူေကာင္ေသးေသးေကြးေကြး UKP တစ္ေယာက္မွမေတြ႕ခဲ႔မိပါဘူး။
အရပ္အေမာင္းေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အေကာင္ထြားထြားေတြႀကီးခ်ည္းပါပဲ။
သူတို႔စစ္ေဆးေနခ်ိန္ ေတာ္ရံုလူ အလိုလိုဒူးတုန္ေနမိတာ အမွန္ပါ။ မတုန္ခံႏိူင္ရိုးလား .....
ညင္ညင္သာသာ ေၿပာဆိုတာ တစ္ႀကိမ္မွကို မရွိခဲ႔ပါဘူး။ တစ္ခြန္းေမးလို႔ သူ႕စကားနားမလည္လို႔ၿဖစ္ေစ၊
မႀကားလိုက္လို႔ၿဖစ္ေစ ထပ္ေမးတယ္ဆိုတာ ရွိမွမရွိပဲ။
စကားမဆံုးေသးဘူး လက္က တန္းေရာက္လာတာမ်ိဳး။
ေတာ္ရံုေႀကာင္ေတာင္ေတာင္လုပ္ေနပံုမ်ိဳးကေတာ႔ ကိုယ္ေနရမယ္႔အေဆာင္ မေရာက္ေသးခင္
သူတို႔လက္ခ်က္နဲ႔တင္ ေဆးရံုတက္ရေလာက္ရဲ႕။
ေအာ္ဟစ္ေငါက္ငန္းသံေတြႀကားမွာ အက်ဥ္းသားတိုင္းရဲ႕ မ်က္လံုးေတြဟာ သိမ္ငယ္မႈအၿပည္႔။
ကိစၥဝိစၥေတြၿပီးခ်ိန္မွာေတာ႔၊ ေထာင္ဗူးဝကတစ္ဆင္႔ အက်ဥ္းေထာင္ႀကီးရဲ႕ အတြင္းပိုင္းကို
ဆက္ဝင္ရပါတယ္။
( Sungai Buloh ) စြန္ဂိုင္းဗလို႔ေထာင္ဟာ အေတာ္ေလး သပ္ရပ္သန္႔ရွင္းေနတာအမွန္ပါပဲ။
အတြင္းပိုင္းမွာ အေဆာင္ေပါင္းေၿမာက္မ်ားစြာ တည္ရွိေနတဲ႔အၿပင္၊ ေၿမလြတ္ေနရာတိုင္းလိုလိုမွာ
ပင္လယ္ကဗြီးပင္၊ ရြက္လွပင္နဲ႔ ပန္းမ်ိဳးစံုတို႔ကို စနစ္တက် သပ္သပ္ရပ္ရပ္စိုက္ထားတာေတြ႕ရပါတယ္။
ဒုတိယ ၿဖတ္သန္းရမယ္႔ အေဆာင္ဝမွာ ေထာင္ဝင္နံပါတ္အတြက္ တန္းစီႀကရပါတယ္။
ဘယ္ေနရာပဲေရာက္ေရာက္.... ေၿခဗလာနဲ႔ ငုတ္တုတ္သက္သက္ပါပဲ။
ေထာင္ဝင္နံပါတ္ ကိုယ္စီရၿပီးတာနဲ႔ အက်ဥ္းသားမွတ္တမ္းယူတဲ႔ အဲဒီအေဆာင္မွာပဲ
အက်ဥ္းသားတိုင္း ဆံပင္ညွပ္ရပါတယ္။ ဆံပင္ညွပ္တယ္ ဆိုတာထက္ စက္ကပ္ေက်းနဲ႔ တစ္ေခါင္းလံုး
ေၿပာင္ေအာင္ထိုးတယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္ပါမယ္။
လက္ဆစ္တစ္ဝက္ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ႕တာမို႔ ကတံုးသာသာပါပဲ။
ႏိူင္င္ဂ်ီးရီးယား ႏိူင္ငံသားတစ္ေယာက္က မညွပ္ႏိူင္ဘူးဆိုၿပီး ၿငင္းဆန္ေနတာမို႔၊
ေထာင္ရဲတစ္ေယာက္က၊ စကားေၿပာစက္နဲ႔ UKP ေတြကို ေခၚလိုက္ပါတယ္။
ခ်က္ခ်င္းပဲ UKP ေတြေရာက္လာၿပီး အဲဒီႏိူင္ဂ်ီးရီးယားႏိူင္ငံသားကို လက္ထပ္ေနာက္ၿပန္ခတ္ရင္း
ဝိုင္းရိုက္လိုက္ႀကတာမ်ားေနရာမွာတင္ ေသြးအလူးလူးနဲ႔ ပံုပံုေလးလဲသြားပါတယ္။
ဘယ္ေနရာမဆို စည္းကမ္းဆိုတာ လိုကိုလိုအပ္တာ မွန္ေပမယ္႔၊ ေထာင္ထဲမွာေတာ႔
စည္းကမ္းကို ဆိုင္းဘုတ္မခ်ိတ္ပဲ၊ အခုလို တစ္သက္စာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ထဲထဲဝင္ဝင္
ရိုက္သြင္းေပးတတ္ႀကပါတယ္။
ဆံပင္ညွပ္ၿပီးသြားေတာ႔ ..... တစ္ေယာက္အိပ္ေမြ႕ယာ၊ ေသာက္ေရခြက္၊ ေရခ်ိဳးဆပ္ၿပာတစ္တံုး၊
အဝတ္ေလွ်ာ္ဆပ္ၿပာနဲ႔ ေထာင္ဝတ္စံုတစ္စံုစီ ထုတ္ေပးပါတယ္။
အဲဒါေတြၿပီးေတာ႔ အခန္းတစ္ခုထဲကို တစ္ေယာက္စီဝင္ၿပီး ထပ္မံစစ္ေဆးခံရပါေသးတယ္။
ဒီအခန္းကေတာ႔ ပိုႀကမ္းတယ္။ အထဲမွာ UKP ၄ ေယာက္ တန္းစီရင္း
တစ္သုတ္ကို ၄ ေယာက္ႏူန္းနဲ႔ စစ္ေဆးပါတယ္။
အဝတ္အစားေတြ အကုန္ခြ်တ္ရပါတယ္၊ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကအစ ခြ်တ္ၿပီး၊
မ်က္နွာသုတ္ပုဝါေလး တစ္ထည္စီပတ္ရင္းစစ္ေဆးခံရပါတယ္။
ဗိုက္ကိုစမ္းတယ္၊ ပါးစပ္ဟခိုင္းတယ္၊ မထင္ရင္မထင္သလို လက္ေဝွ႔သမားေတြ ထရိန္နင္ဆင္းသလို၊
ရင္ဘတ္ကို တစ္ခ်က္ခ်င္း ခပ္ေလးေလး ခပ္မွန္မွန္ေလး တစ္ခ်က္စီ ထိုးေနပါေသးတယ္။
တစ္ခ်က္ခ်င္း ခပ္ေလးေလး ခပ္မွန္မွန္ေလးထိုးေနရင္း ဘယ္ႏိူင္ငံကလဲ၊ ဘာမႈလဲ၊ ဗိုက္ထဲမွာ
ေဆး၊ ဘိန္း မ်ိဳလာေသးလားအစရွိတဲ႔ ေမးခြန္းေတြ တစ္ခုခ်င္းေမးပါတယ္။
အဲဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္တာ တစ္ခုပါပါတယ္။
ဘာလဲဆိုေတာ႔ ..... Kereta ပါေသးလား ဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းပါပဲ။
ကားကို မေလးရွား ဘာသာစကားနဲ႔ Kereta လို႔ ေခၚတာကို ကြ်န္ေတာ္ သိထားတာမို႔၊
အခု သူေမးေနတဲ႔ Kereta ပါေသးလား ဆိုတာကို နားမလည္ႏိူင္ ၿဖစ္ေနပါတယ္။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ မပါဘူးေၿပာတာက ေနာက္ေႀကာင္းေအးတာမို႔ မပါဘူးပဲ ေၿပာလိုက္ပါတယ္။
ဟုတ္တယ္ေလ .... ေထာင္က်ပါတယ္ဆိုေနမွ ေၿခဗလာ လက္ဗလာနဲ႔
အပ္တိုေလးတစ္ေခ်ာင္းေတာင္ မပါတာကို ဘယ္သူက ကားပါလာရဦးမွာတဲ႔တုန္း။
စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ စိတ္ထဲမွာပဲ ေၿပာလိုက္တာပါ။
ထုတ္ေၿပာရင္ သြားကြ်တ္ဖို႔အေၿခအေနက ရွိေနတာကိုး။
ေနာက္မွ သိရတာကေတာ႔ ေထာင္ထဲမွာ ဖုန္းကို ကား ( Kereta ) ရယ္လို႔
မေလးရွားဗန္းစကားနဲ႔ ေခၚေဝၚႀကတာပါပဲ။
ဟုတ္ပါတယ္ ..... ေၿပာရရင္ မယံုႏိူင္စရာပါပဲ။ ဟန္းဖုန္းေတာင္ အဲဒီလိုဗိုက္ထဲ ထည္႔ၿပီး သယ္လာသူေတြ
တကယ္ကို ရွိေနႀကပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ႔ အထက္လမ္းေတာ႔ မၿဖစ္ႏိူင္ဘူး။
ေအာက္လမ္းနည္းနဲ႔ သြင္းယူလာခဲ႔ႀကတာပဲ ၿဖစ္မယ္။ အေတာ္ကို ႀကက္သီးထစရာ ေကာင္းတဲ႔ ကိစၥပါပဲ။
ဟန္းဖုန္းတစ္ခုလံုး သြင္းပစ္လိုက္ဖို႔ဆိုတာ ေတြးတာနဲ႔ေတာင္ စိတ္ကူးဝက္ဝက္ကြဲေလာက္တဲ႔
ကိစၥႀကီးမဟုတ္လား။
အဲဒီလို မ်က္စိသူငယ္နားသူငယ္ေလးေတြနဲ႔ သူတို႔ေမးတာေၿဖရင္း၊ လက္ေဝွ႔အထိုးက်င္႔ခံႀကရင္း၊
လူခ်င္းစစ္ေဆးတာကိုရင္တမမနဲ႔ ၿဖတ္ေက်ာ္လိုက္ႀကပါတယ္။
အခန္း ၆
ဒုတိယ ၿဖတ္ေက်ာ္ရမွာကေတာ႔ ေလယဥ္ကြင္းအဝင္ေပါက္ေတြမွာ တပ္ဆင္ထားတဲ႔ စက္ေတြလိုမ်ိဳးပါ။
အဲဒီစက္ႀကီးထဲကို နံငယ္ပိုင္းေလးကိုယ္စီပတ္ရင္း ၿဖတ္ေက်ာ္ရပါတယ္။
ဂြက်တာက အဲဒီစက္က ၿမန္ၿမန္ၿဖတ္ရင္လည္း တဒီးဒီး ထေအာ္သလို၊ လႈပ္လွီလႈပ္လဲ႔ေလွ်ာက္ၿပန္ရင္လည္း
ထထေအာ္ေနတာမို႔၊ ကြ်န္ေတာ္႔အလွည္႔က်ေတာ႔ ဆင္မယဥ္သာေလး တိုတိတိုတိပဲ
ၿဖတ္ေလွ်ာက္လိုက္ပါတယ္။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔အလွည္႔မွာ စက္က သာသာယာယာပဲ ၿငိမ္ေနတာမို႔၊
စက္ကို ေက်းဇူးတင္ရပါေသးတယ္။
မတင္လို႔က မၿဖစ္.... စက္ကို ၿဖတ္ေက်ာ္ခ်ိန္ စက္က ထေအာ္တဲ႔ သူေတြကို ေဘးမွာ
သီးသန္႔ထိုင္ခိုင္းထားၿပီး၊ ဝမ္းႏူတ္ေဆးေကြ်းပါတယ္။
ေဆးက ၿပင္းမၿပင္းေတာ႔ မသိဘူး။ ၅ မိနစ္မႀကာလိုက္ဘူး အေလးသြားႀကေတာ႔တာပါပဲ။
အေလးစြန္႔တယ္ဆိုလို႔ အိမ္သာမွာ သြားရတယ္ေတာ႔ မထင္ပါနဲ႔။
အဲဒီ သေကာင္႔သား UKP ကိုကိုမ်ားေရွ႕မွာပဲ
ဒန္ဖလားေလးနဲ႔ မ်က္နွာငယ္ငယ္ေလးခ်ိတ္ၿပီး သြားႀကရတာပါ။ ဗိုက္ထဲမွာ ေဆးလိပ္ လိပ္ေသာက္လို႔ရတဲ႔
ဗာဂ်ီးနီးယားေဆးသားထုပ္ေတြ၊ ဘိန္းေတြ၊ ဖုန္းေတြ ထြက္က်လာလို႔ကေတာ႔
ကိုယ္႔ဘဝကို နက္နက္နဲနဲစဥ္းစားစားထားေတာ႔ပဲ။
ေလာေလာဆယ္ နံပါတ္တုတ္ေတြ Safety Shoe ေတြကို တစ္ဝႀကီး လိႈင္လိႈင္စားသံုးရၿပီး၊
တိုက္ပိတ္ခံရဖို႔ကေတာ႔ ၁၀၀% တိတိေသခ်ာေနပါတယ္။
အဲဒီလို အဆင္႔အဆင္႔ ၿဖတ္ေက်ာ္ရင္း အသစ္ဝင္လာတဲ႔အက်ဥ္းသားေတြကို တစ္ပတ္တိတိထားတဲ႔
ယာယီအေဆာင္ႀကီးေရွ႕ကို ေရာက္ပါတယ္။
အဲဒီမွာလည္း ထပ္စစ္ေဆးခံရပါေသးတယ္။ စစ္ေဆးၿပီးေတာ႔ အေဆာင္ထဲကို ငုတ္တုတ္ထိုင္လ်က္နဲ႔
ေနာက္ၿပန္ဝင္ခိုင္းပါတယ္။
အဝင္ဝကေန အေဆာင္ထိကို အေတာ္လွမ္းတာမို႔ ေမြ႕ယာ၊ ဆပ္ၿပာတံုး ေရခြက္ေတြကိုကိုင္ထားရင္း
တစ္ဖက္နဲ႔၊ငုတ္တုတ္ႀကီးကိုရယ္တဲ႔မွ ေနာက္ၿပန္ဆိုေတာ႔ မရိုက္ရပဲနဲ႔ကို အလဲလဲအကြဲကြဲပါပဲ။
အထဲေရာက္ေတာ႔ ကိုယ္ေနရမယ္႔အေဆာင္ကို ခ်က္ခ်င္း မဝင္ရေသးပဲ အခန္းလြတ္ႀကီးတစ္ခုထဲမွာ
ေနရာခ်ထားပါေသးတယ္။
အဲဒီအထဲမွာပဲ ညစာထမင္းကို ေကြ်းပါတယ္။ စားေသာက္ၿပီးေတာ႔ ငါးေယာက္တစ္တန္းစီ စီခိုင္းၿပီး၊
ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနရမယ္႔ ဒုတိယအထပ္က အေဆာင္ႀကီးေပၚတက္ခိုင္းပါတယ္။
အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ႔ ..... မသိရင္ အေဝးေရာက္သား အေမ႔အိမ္ဆီ ၿပန္ေရာက္တဲ႔ပံုစံမ်ိဳးေတြနဲ႔
ေၿပးေၿပးလႊားလႊား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးကို အလုအယက္ ေၿပးဝင္သြားႀကတာမို႔၊ ကြ်န္ေတာ္ အံ႕ႀသေနမိပါရဲ႕။
အနားမွာရွိေနတဲ႔ ၿမန္မာအခ်ိဳ႕ကိုေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ ေၿပာလိုက္ေသးတယ္။
" ရူးလည္းရူးတဲ႔ေကာင္ေတြကြာ " ဆိုေတာ႔ သူတို႕ကလည္း မ်က္နွာႏြမ္းႏြမ္းေလးေတြနဲ႔
ေထာက္ခံေႀကာင္းၿပံုးၿပရင္း ၁၂ ေယာက္ေလာက္ရွိတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၿမန္မာအုပ္စုက
ေအးေအးေဆးေဆး ၿဖည္းၿဖည္းပဲ အိေၿႏၵရရနဲ႔ အေဆာင္ေပၚတက္သြားႀကပါတယ္။
အေဆာင္ထဲေရာက္ေတာ႔မွ အိေၿႏၵရရနဲ႔ လူတတ္ႀကီးလုပ္ခဲ႔တာဟာ အက်ိဳးနည္းမွန္းသိရေတာ႔တာပါပဲ။
ဘယ္ဟုတ္မတုန္း အေဆာင္ထဲမွာက ဦးရာလူစနစ္ဆိုေတာ႔ အရင္ေရာက္တဲ႔လူေတြက
ေနရာေကာင္းေလးေတြကို ဦးထားႀကတာမို႔၊
ေနာက္ဆံုးမွဝင္သြားတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိေၿႏၵရွင္ႀကီးမ်ားအုပ္စုကေတာ႔ အိမ္သာအဝနားမွာပဲ
ေနရာ ရႀကပါေတာ႔တယ္။
အိမ္သာနဲ႔ေရခ်ိဳးခန္းက တစ္ခန္းထဲမို႔၊ ေရဝင္ခ်ိဳးတာပဲၿဖစ္ေစ၊ အိမ္သာဝင္တက္တာပဲၿဖစ္ေစ၊
အဲဒီကေရစက္ေတြစင္တာေရာ အဲဒီထဲကထြက္လာသူေတြရဲ႕ ေၿခေထာက္ကေရေတြေႀကာင္႔ေရာ၊
အိမ္သာနံ႔ေတြေႀကာင္႔ေရာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔အုပ္စုေလးရဲ႕ ေနရာေလးဟာ ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနေတာ႔တာပါပဲ။
ဘာတတ္ႏိူင္ေတာ႔မလဲ။ ဘဝအေတြ႕အႀကံဳဆိုတာ အခုလိုရင္းၿပီးမွ ရတတ္တာမ်ိဳးမဟုတ္လား။
အဲဒီညမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၿမန္မာအုပ္စုထဲက နွစ္ေယာက္ ၿပႆနာတက္ပါတယ္။
အၿခားမဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔က အၿပင္မွာတုန္းက ဘိန္းေရာင္းရင္း ဘိန္းရႈဴခဲ႔ႀကတာမို႔၊
အခုေထာင္ထဲေရာက္ေတာ႔ မရႈဴရလို႔ ဘိန္းယင္းကိုက္ႀကေတာ႔တာပါပဲ။
ကြ်န္ေတာ္႔အတြက္ေတာ႔ အေတြ႕အႀကံဳအသစ္ေတြပါ။
နွစ္ေယာက္စလံုးဟာ ေမြ႕ယာပါးပါးေလးေပၚမွာ ေခြ်းေစးေတြနဲ႔ လူးလိမ္႔ေနပါတယ္။
တစ္ခ်က္ခ်က္ ေအာက္ကေန ကင္းထိုးလိုက္သလိုလို၊ ေၿမြေပါက္လိုက္သလိုလိုကို
အလန္႔တႀကား ထထခုန္ေနေလရဲ႕။ ပါးစပ္ကလည္း ကေယာင္ကတမ္းေတြ ညည္းေနပါတယ္။
တစ္ကိုယ္လံုးကို ကုတ္ၿခစ္ရင္း၊ အသံထြက္ေအာင္အထိကို သြားႀကိတ္ေနပါေသးတယ္။
တစ္ကိုယ္လံုး အရိုးထဲကအထိပါ ကိုက္ခဲနာက်င္ေနတာမို႔ နင္းေပးပါ အစ္ကိုဆိုၿပီး၊ အကူအညီေတာင္းလို႔
ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္က ကူညီၿပီး နင္းနွိပ္ေပးႀကပါတယ္။
တစ္နာရီေလာက္နင္းနွိပ္ေပးေနတာေတာင္ သူတို႔ သက္သာပံုမရပါဘူး။
ေနာက္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ပင္ပန္းေနတာမို႔ သူတို႔ေအာ္ဟစ္ညည္းညူသံေတြကို ႀကားေနရင္းနဲ႔ပဲ၊
အိပ္ေပ်ာ္သြားႀကပါတယ္။
အေမ႔ရဲ႕အိမ္အိုတံခါးဝေလးကို တိုးတိုးေလးေခါက္လိုက္ေတာ႔၊
အေမက မ်က္ရည္ေတြလိမ္းက်ံထားတဲ႔မ်က္နွာေလးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ကို အလွဆံုး ၿပံဳးၿပေနေလရဲ႕။
အထီးက်န္ေနရွာတဲ႔ အေမ႔မ်က္နွာေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ခပ္ဖြဖြကိုင္တြယ္လိုက္ေတာ႔၊
ကြ်န္ေတာ္႔လက္အစံုကို အေပၚကအုပ္မိုးၿပီးကိုင္ထားတဲ႔အေမ႔ရဲ႕လက္ေတြက သန္မာလိုက္တာ။
" အေမ႔နားကေန ဘယ္ကိုမွ ထပ္မထြက္သြားပါနဲ႔ေတာ႔ သားရယ္ " တဲ႔။
တုန္ရီေနတဲ႔ အေမ႔အသံေတြက ခ်ိဳၿမိန္လြန္းလွေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္႔ရင္ထဲကို
ဓားတစ္ေခ်ာင္းေဖာက္ဝင္သြားသလို၊ နာနာက်င္က်င္ ခံစားလိုက္မိပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ၿဗဳန္းခနဲ အိပ္ရာက လန္႔ႏိူးေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔မ်က္လံုးထဲကေန
မ်က္ရည္ေတြ တသြင္သြင္စီးက်ေနေလရဲ႕။
ေဘးတစ္ဖက္က လူးလိမ္႔ေနတဲ႔ ဘိန္းယင္းကိုက္ေနတဲ႔ နွစ္ေယာက္ကိုႀကည္႔ရင္း၊
ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္ေတြ ၿခစ္ၿခစ္ေတာက္ပူေနတာကို သိလိုက္ရတယ္။
ဟုတ္ပါရဲ႕။
ကြ်န္ေတာ္ ဖ်ားေနၿပီဆိုတာ ေသခ်ာသြားခဲ႔တယ္။ အခ်ဳပ္ထဲစဝင္ခ်ိန္က တစ္ခါ အခု တစ္ခါ။
ခလုတ္ထိမွ အမိတတယ္ ဆိုတာ သိပ္မွန္တဲ႔ စကားပါပဲ။
aစာေစာကေလးတင္ပဲ မသိစိတ္နဲ႔ အေမ႔ကို တ မိလို႔၊
အေမ႔ကို အိပ္မက္မက္ခဲ႔ေသးတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ အေမ႔ဆီ အေရာက္ၿပန္ခဲ႔မယ္ အေမ။
စိတ္ဓာတ္ႀကံ႕ခိုင္ေနမွ အေမ႔ေၿခရင္းကို ၿပန္လည္ဦးခိုက္ခြင္႔ရမွာမို႔၊
အံကို တင္းတင္းႀကိတ္ရင္းကတုန္ကယင္အဖ်ားေတြ တစ္ေပြ႔တစ္ပိုက္ႀကီးနဲ႔ပဲ
ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႔ၿပန္ပါတယ္။
ညီလင္းႏိူင္
2 comments:
အခု တတိယပိုင္း အထိ ေရာက္လာေလေလ အ႐ွိန္က တရိပ္ရိပ္နဲ႔ တက္လာေလေလ ပါပဲ၊ စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းတယ္ ဆိုတာထက္ကို အမ်ားႀကီးပိုၿပီး ဆြဲေခၚသြားခဲ့တယ္ဗ်ာ၊ ေနာက္ အပိုင္းေတြလည္း ေစာင့္ေနပါတယ္...။
ကဗ်ာမွာေတာ့ အကို႔လက္က ဒါ ညီလင္းႏိုင္ေရးဟန္ပဲလို႔ ဆိုရေလာက္ေအာင္ ခိုင္မာေနခဲ့ျပီ အကိုေရ...။ :)
Post a Comment